Blog

Digitalisering leidt tot een snel groeiende hoeveelheid gegevens en informatie, die in toenemende mate ook als open data beschikbaar komen. Naast standaard administratieve gegevensstromen worden ook steeds meer van onze digitale activiteiten vastgelegd, waardoor alles wat we doen inzichtelijk wordt en te analyseren is. Het Internet of Things voegt hier nog eens gegevens uit allerlei actieve en passieve objecten in onze fysieke omgeving toe. Om te voorkomen dat we verdwalen in deze “information overload” zijn duidelijk slimme oplossingen noodzakelijk. Kennistechnologie zoals kunstmatige intelligentie staat hierdoor opnieuw sterk in de aandacht.

Het enterprise-architectuur vakgebied is nog sterk in ontwikkeling. Er ontstaan continu nieuwe inzichten over wat wel en niet werkt. Zo blijken organisaties in de praktijk minder “maakbaar” dan we dachten en neemt daarmee de waarde van doelarchitecturen en meerjarenplannen af. Daarnaast zien we dat top-down sturing in de praktijk slecht werkt, met als gevolg dat een “control” benadering van enterprise-architectuur weinig waarde genereert. Dit soort observaties komen in een ander daglicht te staan als we een stapje terug doen en kijken vanuit het perspectief van organisatie-ontwikkeling.

Since the introduction of service oriented architectures some 15 years ago, the concept has become pretty much main stream. The advantages are clear, at least when comparing to the previously popular point-to-point connections. But there are some notable disadvantages too. In particular, infrastructure costs are the Achilles heel of service oriented architecture. In the meantime, a new paradigm named resource oriented architecture is on the rise. Will this new development obsolete service oriented architectures? And should you act on that now?

Een van de vragen die telkens terugkeren is wat nu precies de relatie is tussen organisatiestrategie en architectuur. Dat beide disciplines niet los van elkaar moeten staan, is voor de meeste consultants en architecten wel duidelijk, maar hoe de aansluiting voor elkaar te krijgen blijkt een stuk moeilijker. Toch is dat voor beide disciplines essentieel: een architectuur die niet wortelt in de organisatiestrategie is gedoemd te mislukken, en een strategie die niet in een architectuur geconcretiseerd wordt blijft altijd een papieren tijger. In deze blog leg ik uit hoe architecten hierin een waardevolle bijdrage kunnen leveren.

Het Business Model Canvas (BMC) lijkt aan te slaan in organisaties en bij adviesbureaus. Blijkbaar geeft het in één oogopslag een goede weergave van een organisatie. Natuurlijk valt er ook best wat af te dingen op het model. Zo lijkt het vooral goed te werken voor individuele business modellen en blijft het een relatief oppervlakkig overzicht. Het is echter interessant om te zien hoe het model nog meer gebruikt kan worden. Zo gebruiken we het in ons boek over digitale transformatie als een manier om te redeneren over de waarde van informatie en voor het identificeren van een visie op digitalisering. Recentelijk heb ik ge-experimenteerd met het toevoegen van strategie en governance aan het model.

Enterprise architecture should not be an isolated discipline. Architects cannot achieve their professional goals without the assistance of other disciplines, and vice versa. Moreover, smooth collaboration between the essential management disciplines is vital for any organisation to effectively pursue its ambitions, and enterprise architecture is to play a central role in this mechanism. In this blog I will explain this role of enterprise architecture.

Agile is a new way of working that has been adopted by a lot of organizations. It seems to provide an answer to a lot of issues that software development has been facing for decades. The role of architecture in the context of Agile has been a subject of debate for a number of years, where Agile proponents position architecture as a “Big Design Up Front” that contradicts with the Agile philosophy. Meanwhile, enterprise architecture has developed itself as an important instrument for translating strategy into operations. Are these two approaches inherently conflicting or can you blend them? That is what this blog provides more insight to.

In een eerdere blog legde ik uit hoe het classificeren van informatiesystemen naar levensduur een effectieve methode kan zijn om te bepalen hoe en waar investeringen in systemen het beste tot hun recht komen. In deze blog licht ik een andere classificatie van informatiesystemen toe waarmee architecten meer grip kunnen krijgen op ontwikkelingen. Die classificatie is gebaseerd op het type functie dat een informatiesysteem biedt. Als je er goed over nadenkt, zijn er maar vier soorten systemen.

Lego is een veel gebruikte metafoor binnen de ICT sector en uiteraard ook binnen het enterprise-architectuur vakgebied. Systemen, IT landschappen, architecturen, etc. moeten vooral modulair opgebouwd zijn zoals Lego dat is. Dit komt bijvoorbeeld tot uiting in dit filmpje van Gerben Wierda over de noodzaak van enterprise-architectuur.

Er is een toenemende aandacht voor data. Big Data is daarvan een concrete manifestatie, maar tevens slechts een topje van de ijsberg. In het algemeen is er een toenemende hoeveelheid data, zowel binnen organisaties als in de buitenwereld. Digitalisering is daarbij een belangrijke katalysator; door het automatiseren van processen en het digitaal maken van gegevensstromen zijn steeds meer gegevens digital-born.